Wereld Autisme Dag en de symbolen-discussie

Vandaag, 2 april, is het Wereld Autisme Dag.
Het is de dag waarop we autisme in de kijker zetten, de dag waarop we het autisme-bewustzijn nog meer trachten te vergroten.
​
Na wat scrollen vanmorgen op verschillende social media zag ik dat de symbolen-discussie nog iets heviger woedt op deze speciale dag.

​Het blauwe puzzelstukje ligt al enige tijd onder vuur en ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken om daar wat dieper op in te gaan. 
​Want ja, ook ik gebruik het blauwe puzzelstukje in mijn logo. 

Hoe het begon

Het puzzelstukje werd voor het eerst als symbool gebruikt voor autisme in 1963 door de Britse organisatie NAS (National Autistic Society). NAS was de eerste belangenorganisatie voor mensen met autisme in de wereld.
Deze organisatie bestond uit ouders die ontevreden waren over de zorgverlening met betrekking tot autisme. 
Het werd ontworpen door Gerald Gasson, zelf vader van een kind met autisme.

Het blauwe puzzelstukje

​Het blauwe puzzelstukje is in 2005 bekend geworden door de organisatie Autism Speaks.
Deze organisatie heeft gezorgd voor een groter autisme-bewustzijn over de hele wereld.

​In het verleden heeft Autisme Speaks echter gesproken over autisme als een ziekte. En was het hun doelstelling om mensen met autisme te "genezen".
Enkele jaren geleden hebben zij een ommekeer gemaakt:
"At Autism Speaks, our mission is to promote solutions, across the spectrum and throughout the life span, for the needs of people with autism and their families."  

Neurodiversiteit

​Wereldwijd zijn er mensen die nu het puzzelstukje verwerpen.
Er werd een nieuw logo geïntroduceerd: de regenboog-oneindigheid die staat voor neurodiversiteit en betekent dat er verschillen zijn tussen de breinen van mensen. Er zijn met andere woorden verschillende manieren van denken en van leren.

Verdraagzaamheid

Voor mij persoonlijk staat het puzzelstukje voor: 

- de lessen die ik - als jonge mama - leerde uit de boeken van Colette de Bruin 
- de puzzelstukjes die in elkaar vielen toen we de diagnoses kregen
- het puzzelen dat mijn kinderen, cliënten en ik dagelijks moeten doen om het plaatje te zien, om in verbinding te kunnen gaan met elkaar
- de puzzelstukjes die te laat vallen en vaak voor frustratie of zelfs onbegrip zorgen
- het anders-zijn dat we dagelijks ervaren 
- het samen werken aan een positief geheel
- het begin van mijn nieuw en gelukkiger leven als auticoach 
- mijzelf en de puzzel van mijn eigen leven en mijn eigen denken en doen
- ...

​We willen allemaal dat ieder mens en elke neurodiversiteit aanvaard wordt.
Dat iedereen oprechte verbondenheid kan voelen met anderen.
Dat anders-zijn en anders-denken ok is.

Mogen we dan niet elk een eigen keuze maken wat de symbolen betreft?
Doe vooral wat werkt voor jou en wat past binnen jouw denkkader en sta open voor de (neuro)diversiteit van anderen.

​
​       - Leah Volders -
​